မီးပျက်နေတဲ့ မင်္ဂလာဦးညပြီး နောက်နေ့နေ့လည်ထိ မထွက်နိုင်တဲ့ ဇနီးမောင်နှံရဲ့အဖြစ်
Unicode
ကိုေ မာင်ကောင်းနဲ့မချောဘုံတို့ ဒီနေ့မင်္ဂလာဆောင်ကြပြီး အကြင်လင်မယားဘဝရောက်ကြပါတယ်။ နှစ်ဘက်မိဘကလဲ ပြည့်စုံလှတာမဟုတ်တော့ မင်္ဂလာစရိတ်လေးရဖို့တောင် နှစ်တော်တော်ကြာ စုခဲ့ရတာလေ။
ဒီတော့သူများတွေလို ပျားရည်ဆမ်းခရီးတွေ၊ ဘာတွေလည်း မထွက်နိုင်ပါဘူး။ ကိုမောင်ကောင်းမိဘအိမ်မှာပဲ မင်္ဂလာဦးညကို လွန်မြောက်ခဲ့ရပါတယ်။ မနက်မိုးလင်းတော့ ကိုမောင်ကောင်းရဲ့ညီလေးဖြစ်တဲ့ မောင်ရွှေအေးဟာ ကျောင်းသွားခါနီး အမေပြင်ဆင်ပေးတဲ့ မနက်စာကို စားနေရင်း…
“အမေ…။ အကိုနဲ့အမ ထကြပြီလား”
“မထကြသေးဘူး…”
“ကျနော်တွေးမိတာကတော့…”
“ကိုယ့်ဖာသာ စားမှာကိုမြန်မြန်စားစမ်းပါဟာ…။ တော်ကြာကျောင်းနောက်ကျနေအုန်းမယ်…”
ဒီလိုနဲ့ မောင်ရွှေအေးလဲ မနက်စာစားပြီး ကျောင်းထွက်သွားပါတယ်…။ မုန့်စားကျောင်းဆင်းတော့ ကျောင်းနဲ့အိမ်က နီးနေတဲ့အတွက် မောင်ရွှေအေးက အိမ်ပြန်လာပြီး ထမင်းစားလေ့ ရှိပါတယ်…။ ထမင်းစားနေရင်း ခူးခပ်ပြင်ဆင်ပေးနေတဲ့ အမေကို…
“အမေ…။ အကိုနဲ့အမ ထကြပြီလား…”
“မထကြသေးဘူး…”
“ကျနော်တွေးမိတာကတော့…”
“ဟာ…။ ကလေးက ကလေးလိုနေစမ်း…။ နေရာတကာဝင်မပါစမ်းနဲ့…”
အဟောက်ခံရတော့ မောင်ရွှေအေးပါးစပ်ပိတ်သွားပြီး ထမင်းကိုလက်စသတ်စားလို့ ကျောင်းကိုပြန်ထွက်သွား ပါတော့တယ်…။ ညနေကျောင်းက ပြန်လာတဲ့မောင်ရွှေအေးက အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း…
“အမေ…။ အကိုနဲ့အမ ထကြပြီလား …”
“မထကြသေးဘူး…”
“ကျနော်တွေးမိတာကတော့…”
“နင့်မလဲ…။ တနေ့လုံး ဒါပဲမေးနေတာပဲ…။ ကဲ… ပြော။ နင်ကဘာတွေ တွေးနေမိလို့လဲ…”
“အကို ညကကျနော့်ဆီလာပြီး ခေါင်းလိမ်းတဲ့သံလွင်ဆီဘူး လာငှားတယ်လေ…”
“ အာ့… ညက မီးပျက်နေတော့ ကျနော်ပေးလိုက်တာ စူပါဂလူးဘူး ဖြစ်နေလို့အမေရဲ့…။ အဲဒါ…”
Source : (Boy Thought ကို ဆီလျော်အောင် ပြန်ရေးပါတယ်။) Wise Guy (naethitmyanmar.com)
credit
Zaw Gyi
ကိုေ မာင္ေကာင္းနဲ႔မေခ်ာဘုံတို႔ ဒီေန႔မဂၤလာေဆာင္ၾကၿပီး အၾကင္လင္မယားဘဝေရာက္ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္မိဘကလဲ ျပည့္စုံလွတာမဟုတ္ေတာ့ မဂၤလာစရိတ္ေလးရဖို႔ေတာင္ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စုခဲ့ရတာေလ။
ဒီေတာ့သူမ်ားေတြလို ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးေတြ၊ ဘာေတြလည္း မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုေမာင္ေကာင္းမိဘအိမ္မွာပဲ မဂၤလာဦးညကို လြန္ေျမာက္ခဲ့ရပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကိုေမာင္ေကာင္းရဲ႕ညီေလးျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေ႐ႊေအးဟာ ေက်ာင္းသြားခါနီး အေမျပင္ဆင္ေပးတဲ့ မနက္စာကို စားေနရင္း…
“အေမ…။ အကိုနဲ႔အမ ထၾကၿပီလား”
“မထၾကေသးဘူး…”
“က်ေနာ္ေတြးမိတာကေတာ့…”
“ကိုယ့္ဖာသာ စားမွာကိုျမန္ျမန္စားစမ္းပါဟာ…။ ေတာ္ၾကာေက်ာင္းေနာက္က်ေနအုန္းမယ္…”
ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ေ႐ႊေအးလဲ မနက္စာစားၿပီး ေက်ာင္းထြက္သြားပါတယ္…။ မုန႔္စားေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္က နီးေနတဲ့အတြက္ ေမာင္ေ႐ႊေအးက အိမ္ျပန္လာၿပီး ထမင္းစားေလ့ ရွိပါတယ္…။ ထမင္းစားေနရင္း ခူးခပ္ျပင္ဆင္ေပးေနတဲ့ အေမကို…
“အေမ…။ အကိုနဲ႔အမ ထၾကၿပီလား…”
“မထၾကေသးဘူး…”
“က်ေနာ္ေတြးမိတာကေတာ့…”
“ဟာ…။ ကေလးက ကေလးလိုေနစမ္း…။ ေနရာတကာဝင္မပါစမ္းနဲ႔…”
အေဟာက္ခံရေတာ့ ေမာင္ေ႐ႊေအးပါးစပ္ပိတ္သြားၿပီး ထမင္းကိုလက္စသတ္စားလို႔ ေက်ာင္းကိုျပန္ထြက္သြား ပါေတာ့တယ္…။ ညေနေက်ာင္းက ျပန္လာတဲ့ေမာင္ေ႐ႊေအးက အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း…
“အေမ…။ အကိုနဲ႔အမ ထၾကၿပီလား …”
“မထၾကေသးဘူး…”
“က်ေနာ္ေတြးမိတာကေတာ့…”
“နင့္မလဲ…။ တေန႔လုံး ဒါပဲေမးေနတာပဲ…။ ကဲ… ေျပာ။ နင္ကဘာေတြ ေတြးေနမိလို႔လဲ…”
“အကို ညကက်ေနာ့္ဆီလာၿပီး ေခါင္းလိမ္းတဲ့သံလြင္ဆီဘူး လာငွားတယ္ေလ…”
“ အာ့… ညက မီးပ်က္ေနေတာ့ က်ေနာ္ေပးလိုက္တာ စူပါဂလူးဘူး ျဖစ္ေနလို႔အေမရဲ႕…။ အဲဒါ…”
Source : (Boy Thought ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ေရးပါတယ္။) Wise Guy (naethitmyanmar.com)
credit
